بررسی اثر پلی میکسین B و باکتریوسین استخراج شده از لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر آبگریزی سطحی، تولید آلژینات، حرکت و تشکیل بیوفیلم در سودوموناس آئروژینوزا

مصرف بی رویه آنتی بیوتیک ها باعث ایجاد سویه های مقاوم باکتریایی شده و ضرورت استفاده از روش های درمانی جایگزین مانند پروبیوتیک ها را برجسته کرده است. هدف این مطالعه تعیین اثرات مهاری باکتریوسین حاصل ازLactobacillus plantarum  و آنتی بیوتیک پلی میکسین B بر بیوفیلم و برخی عوامل ویرولانسPseudomonas aeruginosa  بود.  

در این پژوهش تجربی، 30 ایزولهP. aeruginosa  از نمونه های مختلف بالینی جدا سازی شد. شناسایی ایزوله ها با استفاده از آزمون های استاندارد بیوشیمیایی و میکروبی صورت گرفت. باکتریوسین از سویهL. plantarum MT.ZH293  استخراج شد. سپس تاثیر باکتریوسین و پلی میکسین B بر بیوفیلم، آب گریزی سطحی، تولید آلژینات و تحرک باکتری مورد ارزیابی قرار گرفت. حداقل غلظت بازدارنده (MIC) با روش میکرودایلوشن تعیین شد.  

در حضور پلی میکسین B،MIC  برای 13/33٪ از سویه ها 4 میکروگرم بر میلی لیتر و برای 86/6٪ از سویه ها 8 میکروگرم بر میلی لیتر بود. در مورد باکتریوسین، 20٪ از سویه هاMIC  برابر با 125 میکروگرم بر میلی لیتر و 80٪ برابر با 250 میکروگرم بر میلی لیتر نشان دادند. پس از تیمار با پلی میکسین B، 46/6٪ از سویه ها دارای بیوفیلم قوی، 6/46٪ دارای بیوفیلم متوسط و 6/6٪ دارای بیوفیلم ضعیف بودند؛ در حالی که پس از تیمار با باکتریوسین، تنها 3/13٪ سویه ها بیوفیلم متوسط و 86/6٪ بیوفیلم ضعیف نشان دادند. نتایج نشان داد باکتریوسین در مهار تشکیل بیوفیلم اثربخش تر از پلی میکسین B عمل کرد. همچنین، باکتریوسین تاثیر بیشتری در کاهش آب گریزی سطحی و تولید آلژینات داشت. افزون بر این، باکتریوسین مهار بیشتری بر حرکت پیچشی در محدوده 40 تا 60 میلی متر نشان داد، در حالی که هر دو ترکیب باعث افزایش حرکت Swarming شدند.

باکتریوسین حاصل ازL. plantarum  در مهار تشکیل بیوفیلم و عوامل موثر بر آن همچون آب گریزی سطحی و تولید آلژینات در P. aeruginosa، عملکرد موثرتری نسبت به پلی میکسین B داشت. بنابراین، این باکتریوسین می تواند به عنوان رویکردی نوین برای مقابله با عفونت های باکتریایی مقاوم پیشنهاد شود.